یا رب از ابر هدایت برسان بارانی......

خدایا صد هزار مرتبه شکرت که دوباره باران رساندی و ما را از وحشت قحطی و نداری تا حدودی رهانیدی. اکثر اهالی روستای ما یعنی همین قره بنیاد دوره گردند. مرحوم پدرم قسمت اعظم عمر خویش را به دوره گردی گذرانده بود. چند سفری هم من با او به یاسوج و آغاجاری رفته بودم.  شغل دوره گردی از آن شغل های باصفاست. بجای اینکه  مردم به مغازه ات سرکشی کنند تو باید مغازه ات را برداری و به خانه های آن ها سرکشی کنی. شعری که در ذیل می آید، چند روز پیش توسط همکلاسی دوران لیسانسم در دانشگاه علم و صنعت آقای قاسم سالارنیا از طریق پیامک برایم ارسال شده بود و در اینترنت که جستجو کردم دیدم چند نفر دیگر هم این شعر را به عنوان یادداشت های خویش ثبت کرده اند. من نیز بخاطر قرابتی که با دوره گردی  و فقر عریانی که خودم تا حدودی آن را لمس کرده ام در شعر زیر  دارم  آن را برایتان گذاشتم. شاعر شعر را نمی شناسم اگر می دانید برایم بنویسید.

یاد دارم درغروبی سرد سرد                     میگذشت  از کوچه ما دوره گرد
دوره گردم  کهنه قالی می خرم                دست دوم جنس عالی می خرم
کوزه و ظرف سفالی می خرم                  گر نداری شیشه خالی می خرم
 اشک در چشمان بابا حلقه بست           ناگهان آهی زد و بغضش شکست
اول سال است و نان در سفره نیست        ای خدا شکرت ولی این زندگیست؟
سوختم دیدم که بابا پیر بود                    بد تر از او خواهرم دلگیر بود
بوی نان تازه هوش از ما ربود                   اتفاقا مادرم هم روزه بود
صورتش دیدم که لک بر داشته                 دست خوش رنگش ترک برداشته
 باز هم بانگ درشت پیر مرد                   پرده ی اندیشه ام را پاره کرد
دور گردم دار قالی می خرم ‏                   دست دوم جنس عالی می خرم
کوزه و ظرف سفالی می خرم ‏‏                گر نداری شیشه خالی می خرم
                     خواهرم بی روسری بیرون پرید
                    گفت : آقا سفره خالی می خرید؟

 یا حق