بنام آن که تصویرش به جان است
که جان با نام او در آستان است

داشتم گزیده اشعار مرحوم قیصر امین پور را ورق می زدم رسیدم به شعر:  ناگهان دیدم سرم آتش گرفت/ سوختم خاکسترم آتش گرفت. بدجوری این شعر وجودم را لرزاند و در شلوغی این روز درگذشت رسول الله شروع به نوشتن شعر زیر کردم و البته از اشعار بزرگ مردان این مرز بوم نیز یک دوبیتی را قرض نمودم. مخصوصا این دو بیت: اتش عشقش چو در ما در گرفت/ هر دو عالم را به یک دم سوختیم// مانده بود از آتش عشقش دلی/ برق دیگر جست و آن هم سوختیم.  الان شاعر این دو بیت زیبا را در خاطر ندارم شاید کمال خجندی باشد. این هم بخاطر گوش دادن نوار های گل های رنگارنگ رادیو است که از کارهای مورد علاقه من است.

ناگهان دیدم جهان آتش گرفت                  دفتر راز نهان آتش گرفت
رسم بد عهدی ایام و شباب                    در گذرگاه زمان آتش گرفت
آتش عشقت چو در ما در گرفت                هر دو عالم یک زمان آتش گرفت
مانده بود از آتش عشقت دلی                برق دیگر جست و آن آتش گرفت
داستان عاشقی ام راست بود                داستان راستان آتش گرفت
این عدالت های تقسیم ریال                    در تورم های آن آتش گرفت
عاشقان آهی زدند بر عاقلان                  دودمان عاقلان آتش گرفت
تیرهای ترکش سوته دلان                     خیمه گاه ظالمان آتش گرفت
کاروان رفته است فکر چاره باش‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏            های و هو با ساربان آتش گرفت
                         ای دل غافل علی را بازگو
                         آتش آمد عمق جان آتش گرفت
7/12/87
یا حق