بنام خدا. سلام دوستان گرامی
بعد از آموزشی عمومی که هفتم اسفند 66 شروع شد و آموزش تخصصی مخابرات در اوایل اردیبهشت ماه 67 ما را به جبهه مهران بردند. چند نفر دانشجوی الکترونیک و مخابرات دانشگاه مشهد دو نفر دانشجوی متالوژی از مرکز انقلاب اسلامی تهران و من دانشجوی ریاضی- تحقیق در عملیات دانشگاه علم و صنعت! برای اولین بار بود که به جبهه می آمدیم. خورشید داشت غروب می کرد از  پل روی رودخانه کنجانچم که جنب ارتفاعات کله قندی بود گذشتیم. پاسداری که ما را به جبهه می برد گفت این کله قندی است. نام ارتفاعات را چند بار قبلا از رادیو و تلویزیون شنیده بودم چند دقیقه بعد مقابل قرار گاه تاکتیکی بعد از مهران بودیم. مهرانی در کار نبود بجز یک دیوار که طاق ضربی باعث نگهداریش شده بود واقعا چون یک دشت با خاک یکسان شده بود. مقایل قرارگاه منتظر بودیم. ترس حضور در حبهه برای اولین بار در چشم همه هویدا بود. یکی از بچه های الکترونیک که بسیار سفید رو و موهای بلوندی داشت،  بدجوری دمق بود و با کسی حرف نمی زد. چند لحظه بعد جوانی با ریش نسبتا کوتاه به کنار تویوتای حامل ما آمد و گفت کی بامن میا!! همه به هم نگاه می کردند باید یکی انتخاب می کرد یا انتخاب می شد. من ازش بدم نیامد دل به دریا زدم و گفتم من باد میام. گفت پتوهات را بردار و پیاده شو. خورشید غروب کرد و من از ماشین پیاده شدم و از بچه ها خداحافظی کردم. به من گفت شانس آوردی می برت توپخانه 105 میلیمتری! گفتم بقیه را کجا می برند گفت احتمالا خط یک 5 کیلومتری جلوتر!  باید از قرار گاه تا توپخانه که سه کیلومتری می شد راپیاده می رفتیم. در بین راه فهمیدم که اهل همدان است نامش حسین کندری بود تا کلاس 9 درس خوانده بود و سرباز 23 ماه خدمت و بخاطر وظیفه شناسی و خدمت خوب مسئول مخابرات توپخانه 105 بود. رشته ام را پرسید و گفت از ریاضی خوشش نیامده و نمره های خوبی نگرفته. شب شده بود که به مقر توپخانه رسیدیم. مرا به پیش فرمانده توپخانه برد.  نامش آقای قیاسی بود و فکر کنم اهل آبدانان بود و مرد خوبی به نظر می رسید اما حدودا 24 سال بیشتر نداشت. موهای قرمز و چشم های سبز چهرهای سینمایی به او بخشیده بود. چهار عدد توپ 105  میلیمتری در کنار  رود خانه کنجانچم و حدودا 8 سنگر که درهای آنان پشت به جبهه و رو به مهران و توپها  بود تا خط اول فاصله چندانی نداشتیم اما از تیر مستقیم یا خمپاره های دشمن خبری نیود و این آرامش همه را به دلشوره انداخته بود. سنگر ما تمام دیوارهایش را  پتو زده بودند حتی سقف را . می گفتند این باعث می شود که از گزند رتیلها که از بالا روی سرمان می افتند در امان باشیم. هوا دم کرده بود. از ساکم مجله فیلم را بیرون آوردم زیرا هنوز برق روشن بود و مقداری خواندم که قیاسی وارد شد و مجله را گرفت بعد دیدم جلد آن را پاره کرده و پوستر فیلم خسرو سینایی را که عکس خانم سهلا میر بختیار بود را در آورده و به دیوار سنگر چسبانده. برای منی که مجله فیلم را صحافی می کردم و از شماره یک تا 100 را هنوز دارم خیلی غیرمنتظره بود. اما آنان مجله را مثل روزنامه نگاه می کردند. ساعت 10 خاموشی بود و همه پشه بند داشتند و من از هجوم پشه های رودخانه دو تا پتو بروی خویش انداخته بودم و باز نیش می زدند. تا صبح نخوابیدم و صورتم قرمز شده بود چون عادت ندارم سرم را زیر پتو ببرم... ادامه دارد اگر وقت کنم. یا حق

بنام خدا
سلام دوستان. سال نو مبارک. بخاطر این که دبیر اجرایی سیمنار ششم جبر خطی را قبول کرده‌ام خیلی سرم شلوغ است و اگر نمی نویسم طبیعی است. بالاخره دیروز بعد از کلی گرفتاری و شش ساعت کلاس به دیدار این فیلم اضغر فرهادی رفتم. آخرین باری که به سینما رفته بودم فیلم در باره الی همین کارگردان بود. این نشان می دهد که من یک مقداری سختگیر شده ام. کسی که در نوجوانی و جوانی  هفته ای 7 بار به سینما می رفته حالا چند سالی یک بار به سینما می رود. به همین خاطر است که چزخ سینمای مملکت لنگ می زند.
بگذریم بریم سراغ فیلم از اسمش هم پیدا بود که قرار است نادر و سیمین طلاق بگیرند، علت طلاق هم این است که سیمین نمی تواند شرایط جامعه را تحمل کند و می‌خواهد دخترش را برداشته و بخارج برود و نادر اعتقاد دارد با این که شرابط مطلوب نیست باید ماند و جنگید. در این میان سرنوشت دخترشان است که دچار دگرگونی است. اصغر فرهادی مثل این است که دارد دوباره در باره الی را به نمایش می گذارد از جامعه‌ای حرف می زند که دروغ سراپای آن را فرا گرفته است. سیمین که از خانه می رود نادر کسی را ندارد که از پدر آلزایمریش پرستاری کند پس مجبور به استخدام یک نفر می شود یک خانم جوان و باردار که ازسر نیاز و ناچاری مجبور به این کار شده است استخدام می شود، اما این خانم جوان که فردی مذهبی است در تر و خشک کردن این پیر مرد آلزایمری دچار مشکلات شرعی می گردد و در عین حال باید به پزشک معالج خویش سر بزند و برای اینکه پیر مرد از خانه بیرون نرود او را به تخت می بندد و از خانه می رود، نادر به خانه می آید و حال نزار پدر خویش را می بیند و کوتاهی زن را، او را از خانه اخراج می کند و در این میان تهمت برداشتن پول به میان می آید و او مجبور می شود در بین یک مشاجره  زن را هل دهد و این باعث می شود که از پله‌ها بیفتد و بچه اش سقط شود و فاجعه آغاز گردد این فاجعه همان فاجعه غرق شدن الی را در فیلم قبلی‌اش بیاد می آورد. کار به شکایت و قاضی می رسد، خانواده خانم جوان سعی در گرفتن دیه دارند و مرد سعی در تبرئه خویش! مرد با این که می داند خانم جوان حامله است سعی در انکار آن برای عدم پرداخت دیه را دارد و زن ابرام که او می دانسته. دختر خانه که تا کنون از پدرش دروغ ندیده می فهمدکه پدرش دارد دروغ می گوید و پدر علت دروغ خویش را وضعیت نامشخص دختر خویش می گوید و در این میان دختر نیز یاد می گیرد که به قاضی دروغ  بگوید. بعدا معلوم می شود که خانمی که بچه اش سقط شده روز قبل در خیابان تصادف کرده و علت سقط جنین نمی تواند عامل پرت شدن وی از پله‌ها  باشد و دروغ آن‌ها نیز آشکار می گردد. خلاصه قرار می شود که با پرداخت 15 میلیون تومان رضایت شاکی جلب شود. همه قرار ها گذاشته می شود و مرد دست روی نقطه حساسی می گذارد که خانم جوان قسم بخورد که علت سقط جنینش هل دادن مرد است و زن در یک دو راهی قرار می گیرد که نمی تواند به کلام خدا قسم بخورد و همه چیز بهم می ریزد. و شوهر زن در یک وضعیت بحرانی هم زنش را می زند و هم خودش را. سکانس پایان فیلم در دادگاه است وجود پیرهن سیاه نشان از در گذشت پیرمرد آلزایمری است و دخترشان باید انتخاب کند با مادر باشد و بخارج برود یا با پدر بماند. فرهادی نمی گوید که دختر چه انتخابی دارد فقط اشکهای اورا که حالا یکی از سرپرستانش را از دست می دهد نشان می دهد و دختر می گوید که انتخاب خویش را کرده است، کدام؟ کسی نمی داند راستش دیگر مهم نیست مهم این جامعه سراپا دروغ است که فرهادی بخوبی واقعیت آن را نشان داده است و آدم بعضی اوقات حق را به سیمین می دهد که باید از این همه دروغ فرار کرد. بازی‌های گرفته شده بسیار خوب هستند. خانم ساره بیات در نقش خانم جوان بخوبی از عهده نقشش بر می آید و شهاب حسینی بالاخره یک بازی تماشایی را از خویش به نمایش می گذارد. این فیلم اگرچه تلخ است اما یک آینه تمام قد از وصعیت یک جامعه‌ای را به تصویر می کشد که دروغ سراپای آن را فرا گرفته است و فروش خوب فیلم نشان می دهد که ایرانی‌ها به آینه علاقه دارند!!
یا حق